we blijven lekker bezig hier!

Het studentengevoel is weer helemaal terug!!! Na 2 nachten op de campus van de Agrarische Universiteit van Bangladesh te hebben geslapen en veel met de studenten en professoren gekletst te hebben, moet dat ook wel. Een nacht heb ik zelfs bij de studentes op de kamer doorgebracht! Wat een giegelkonten; helemaal geen echte boerinnen zoals we ze nog in Wageningen kennen ;) Maar wel leuk om met ze te kletsen over koeien, varkens en mannen. Ze slapen met zijn 4en op 1 kamer voor een zeeeeer gereduceerde prijs (zeg 4 euro pp voor 1 maand...), maar hebben dus ook geen privacy. Nu ik er was, konden er wel 8 mensen op 1 bed en in het totaal dus wel 32 mensen in 1 kamer om te luisteren naar mijn verhalen. Best wel gezellig eigenlijk! Na een uur of 4 gekletst te hebben was het toch wel weer genoeg geweest en konden we eindelijk gaan slapen. De volgende ochtend zelfs een warm bad gehad (nou ja, opgewarmd water in een emmer); het eerste warme bad in Bangladesh (ooooohhhh wat moet ik toch afzien hier, al 3 maanden geen warm bad gehad, maar dan toch 1 op een plek waar je het het minste verwacht en zoo simpel). De avond daarvoor hadden we (= Ashoke (collega RIB), zijn nichtje Tania, een vriendin van haar Sabine en ik) trouwens nog een wandeling gemaakt door de botanische tuinen van de universiteit waar alle stelletjes zitten te kletsen. Dit is nog net toegestaan, maar elkaar aanraken mag echt niet... toch hebben de meeste studentes wel een vriendje!!! Sommigen kletsten al 5 jaar met hun vriendje en wisten dat ze er niet mee zouden gaan trouwen... De enige optie om een poging te wagen om ongezien te zoenen (in een land met een bevolkingsdichtheid van 3,5 keer zoveel als NL is dat verekkes moeilijk) is om een bootje te nemen (soort gondel met gondelier, maar dan oud en vervallen) en naar de overkant van de Brahmaputra te varen. Daar is namelijk geen koe te bekennen, alleen 1 theestalletje waar je dus thee kan drinken. Het probleem is dat veel stelletjes dat doen en ook hele groepen mannen die luidruchtig zingen. Zeker als ze mij zien is het gezang oorverdovend en de opmerkingen vliegen over het water. Ze zullen vast niet minder gillen als een stelletje in een boot zit... Op de terugweg zong Tania een typisch Bengaals lied van de wereldberoemde dichter Tagore, wow das wel even een ervaring die ik niet meer vergeet! Ze heeft gezongen voor radio en tv en het was echt super om zo\'n lied te horen terwijl je in een krakkemikkig bootje zit en op de Brahmaputra vaart!
De volgende dag gingen we (= Ashoke en ik) naar Sherpur, een stadje waar het volkje met de naam Garu dichtbij woont. Zij houden ook varkens maar er zijn wat verschillen met de Kawras: ze zijn geen Hindoes maar Christenen. Bovendien zijn de vrouwen erg zelfstandig en maken zij voornamelijk de dienst uit. Dat was wel te merken; zij deden vanalles rondom het huis en op het land en de mannen waren de meeste tijd afwezig. Heel geduldig legden ze me vanalles uit over wat ze de varkens voerden, waar ze ze kochten en verkochten, en dingen over hun eigen cultuur. Er was zelfs een vrouw die al 20 jaar geen engels had gesproken en ze kon prima met me communiceren zonder tolk! (normaal kan ik wel de basic dingen over varkens vragen in Bangla maar niet echt hele gesprekken voeren, dat was nu wel mogelijk) Ze gaven me ook vanalles te eten, het is ongelofelijk hoeveel soorten voedsel ze hier hebben, ik heb al honderden soorten groenten etc gegeten en nog steeds vinden ze andere nieuwe dingen voor me. Mijn maag vindt het helaas minder geslaagd...