I will survive... you too??

He mensen. Wat erg he, die aardbeving die de buurlanden van Bangladesh zo in verwoesting hebben gebracht?? Dankzij een verontrust smsje van Anke en Mieke hoorde ik er van (jaja, Engelse kranten zijn niet echt aanwezig en Bangla kan ik nog steeds niet lezen), want hier was de trilling niet te merken. Al zeggen sommige mensen dat ze het water in de vijvers hebben zien golven (en meteen gingen de verhalen rond bij de Christenen dat er een wonder gebeurde op 2e kerstdag...) Dat Bangladesh niet zo internationaal georienteerd is blijkt wel weer uit dat de krantenkoppen van de eerste overwinning van de Bengaalse cricketers op India veel groter zijn dan die van de aardbevingen. Verder ben ik gelukkig ook veilig in Dhaka aangekomen. Een nachtbus genomen en dat schijnt nogal gevaarlijk te zijn, dus ik keek eerst de bestuurder maar eens goed in de ogen of ie uitgeslapen was, voordat ik instapte. Later snapte ik dat dat niet het probleem was, meer het tempo dat ze maken op de verrotte lege wegen...maar ik heb het overleefd! Om 4 uur 's ochtends zou je niet zeggen dat er ruim 10 miljoen mensen in Dhaka wonen; het is zo leeg op straat! Maar dan tegen 6en begint het leven. Leuk om te zien als je net aan je ontbijt (chips en chocoladevingers...) zit. Vandaag is het trouwens wel gelukt om een visa voor India te regelen! Als het goed is, is ie woensdag klaar (tot die tijd kunnen wij biertjes gaan drinken, Wouter! ik ken wat adresjes dus bel me als je tijd hebt) en dan kan ik donderdag naar India!! Kolkata schijnt heel geweldig te zijn met oud en nieuw! De digitale foto's heb ik trouwens maar uit laten printen bij een shop, want het lukt niet echt om ze op internet te zetten en zo kan ik weer wat nieuwe foto's nemen.. bovendien is mijn computer zo verrot dat ik ze daar niet eens op zou kunnen zien, dus dan kan het beter op de 'oude' manier in het plakboek!
Oh, het kerstdiner was een groot succes! Er kwamen zo veel mensen dat de cake al binnen een half uurtje op was, terwijl het toch een van 3,5 kg was... Volgende keer toch maar een grotere.. De foto's hiervan zijn ook netjes geprint, dus later ook bewonderbaar. (Uniek; Dorieke in sari, en hij is niet eens losgeraakt en gedropt!). Ook naar de kerk in Jessore geweest. Ik leek wel santa claus, iedereen wilde me een hand geven en me gelukkig kerstmis wensen! Maar ze snapten het 'hohoho' toch niet zo goed... ach misschien maar beter! Bedankt voor al jullie mailtjes, kaartjes, smsjes en zelfs telefoontjes!!! Ans, Sara en Simon, ik heb zeker even aan jullie gedacht om half 11, voelden jullie dat? Helaas kon ik niet voor iedereen een kaarsje aansteken; na de dienst moesten we toch wel eens op huis aan, aangezien het al 1 uur was en ik de volgende dag dus dat kerstdiner had en mijn wekker nu altijd om 7 uur gaat (hoezo relaxte stage??)