Bangladesh zuid-oost 1

wow, dan denk je heel wat van Bangladesh gezien te hebben! En toen kwam Doriekje in het zuid-oosten terecht. Ik denk dat mijn mond niet veel dicht heeft gezeten en dat kwam niet (alleen) door het vele kletsen. Zoooooooo prachtig daar! Eerst dus in Chittagong geweest, niet veel te zien, maar wel een weeshuis bezocht (waar ze natuurlijk varkens hadden, jullie denken toch niet dat ik me ga interesseren voor kids he? dat komt later wel, vooralsnog hou ik het bij varkensbabies...) Ik werd van de bus opgehaald door een andere onderzoeker van RIB en hij was nogal chaggie. Als tegenreactie werd ik erg vrolijk en ik was bang dat ie me niet de geplande 6 dagen zou kunnen gidsen, maar toen ineens werd hij verrekkes melig. En dat is zo gebleven de volgende 8 dagen! We hebben errug gelachen en het is een beetje raar om te bedenken dat we elkaar 10 dagen geleden dus nog helemaal niet kenden en elkaar ook nooit meer zullen zien waarschijnlijk... maar goed, geen sentimenteel geneuzel, maar stoere verhalen!! Door de checkpost van de douane aan de grens met Rangamati gekomen, ondanks dat mijn visa niet helemaal klopte (zou het dan toch universeel zijn dat blonde vrouwen zo'n charme hebben??). Het is daar namelijk heel gevaarlijk; enkele jaren geleden zijn er enkele buitenlanders ontvoerd en werd er veel losgeld geeist, dus alle (30 per maand maximaal) buitenlanders die er komen krijgen een politiemacht mee. Hebben jullie ooit met 10 mannen in 1 auto (jeep, type weet ik niet) gezeten? Nou, ikke wel!!! En ik voelde me zooo veilig; de politiemannen hadden wel 2 keer cursus gehad in schietvaardigheid en ze gebruikten geweren nog uit de Engelse tijd... dan vertrouwde ik toch meer op de karate acties van mijn gids. Nadat we namelijk 'handje-gedrukt' hadden, had ik enkele dagen spierpijn, en dat was niet zo bij de andere gidsen (nog niet gedaan met Mesbah, komt later). In Rangamati is het niet vlak, zoals in de rest van Bangladesh, maar ze hebben heuse heuvels. Ook een prachtig meer en de eerste hangbrug die in Bangladesh gemaakt is en waarop je prachtig de klompendans kan doen (als je niet vergeet om klompen mee te nemen, met sandalen klinkt het niet zo mooi...). Bovendien kun je als arme student een hele toeristenboot voor 25 man huren en dan met zijn 6en (gids, 3 politiemannen, 'kapitein' en me) ermee gaan varen. Titanic scenes kunnen helaas niet ongezien gedaan worden, want er zijn meer boten en de politiemannen zijn bang dat je in het water valt...
De reden dat ik naar dit gevaarlijke deel van het land kwam was het varkensbedrijf van de overheid. Ik zal er niet meer over vertellen om niemand te beledigen, bedenk zelf maar hoe erg het eraan toe gaat daar. Zoals in meer dingen hier in Bangladesh zit er totaal geen structuur in, al heeft de plaatselijke veearts wel cursus gehad in NL (geen eer voor Wageningen, het was in Barneveld) over hoe je een varkensbedrijfje moet runnen. Maar dit was zeker interessant om te zien en de mensen waren superaardig en vertelden me alles wat ik wilde weten. Even geluncht met een luitenant van het leger in Chittagong en toen naar Cox's Bazar, want de volgende drie dagen zou er 'hartal' zijn, oftewel staking. Een voormalig minister van financiele zaken was vermoord en de mensen waren nogal woest. Waar kan je dus veilig schuilen? In the middle of nowhere natuurlijk! En dat deden we! Vanaf Cox's Bazar eerst een uur met een ricksaw, dan een half uur met een andere ricksaw, even stoppen bij een weeshuis (weer een andere, nee ik ben nog steeds niet geinteresseerd in kinderen) om wat te eten en dan te voet verder. Over smalle paadjes over hoge heuvels klimmen (of zijn het dan toch bergen?), door rijstvelden, langs visvijvertjes, slalommend tussen de koeien en geiten door met 30 graden celcius en de brandende zon op de hoofd; probeer eens te genieten. Maar dat deed ik zekers! Wat een prachtig gebied daar!!! Zoo stil (dat valt pas op als je 4 maanden in Bangladesh bent geweest; het is nooit stil daar) en zo groen en zo veel dieren en mensen en rust. Wow!!! Als je de hele tijd loopt te kwijlen zoals ik deed, raak je veel vocht kwijt, dus ik was blij dat we na 1,5 uur bij een middelbare school aankwamen waar we wat water konden drinken. Ook mocht ik meteen een verhaaltje vertellen voor de kids, maar dat durfde ik niet. De kids keken me wel vol verwachting aan (toen ik later in de spiegel keek vroeg ik me af of het vol verwachting of vol verwondering was... nice haircut na 2 uur zweten...), dus de paar woorden die ik kon zeggen in Marma (ja, weer een ander taaltje daar, al kunnen ze wel Bangla spreken hoor) er toch maar even uitgefloept. Dat deed het wel goed, ik mag zo juf worden. Helaas kon ik ze niet echt veel leren, dus maar doorgelopen naar het eindpunt; je raadt het niet; een weeshuis!!!